فرشته کوچولوی ما

با تو گفتم حذر از عشق ندانم ... نتوانم و تو گفتی : من از این شهر سفر خواهم کرد عاقبت هم رفتی ............. و چه آسان تو شکستی دل غمگین مرا تو سفر کردی از این شهر ولی .......... ای گل خوبم ......... جانم من هنوزم حذر از عشق ندانم .............. سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم ! روزها طی شد و رفت ! تو که رفتی من دلخسته ی پاک با همه درد در این شهر غریب ...... باز تنها ماندم همه فکرم ... همه ذکرم ! آرزوهای دل دربدر و خسته ز هجرم ....وصل و دیدار تو بود! تا که باز از نفست ....... روح در من بدمد .... زنده باشم با تو ......... ولی افسوس نشد ! ماهها هم طی شد ؟! بارها قصه ی آن کوچه ی مهتاب مشیری خواندم ... باورم شد که جهان !!...

من به آمار زمین مشکوکم اگر این سطح پر از آدمهاست پس چرا این همه دلها تنهاست بیخودی میگویند هیچ کس تنها نیست چه کسی تنها نیست؟ همه از هم دورند همه در جمع ولی تنهایند من که در تردیدم، تو چطور؟

جواب های مردم به این سوال که "از زندگی تون چی فهمیدین؟" فهميده ام که باز کردن پاکت شير از طرفي که نوشته "از اين قسمت باز کنيد" سخت تر از طرف ديگر است.  54 ساله فهميده ام که هيچ وقت نبايد وقتي دستت تو جيبته روي يخ راه بري . 12 ساله فهميده ام که نبايد بگذاري حتي يک روز هم بگذرد بدون آنکه به همسرت بگويي "دوستت دارم".  61 ساله فهميده ام که وقتي گرسنه ام نبايد به سوپر مارکت بروم .  38 ساله فهميده ام که مي شود دو نفر دقيقا به يک چيز نگاه کنند ولي دو چيز کاملا متفاوت ببينند.  20 ساله فهميده ام که وقتي مامانم ميگه " حالا باشه تا بعد " اين يعني " نه" 7 ساله فهميده ام که من نمي تونم سراغ گردگيري ميز...

چه دلپذیراست اینکه گناهانمان پیدا نیستند وگرنه مجبور بودیم هر روز خودمان را پاک بشوییم شاید هم می بایست زیر باران زندگی می کردیم و باز دلپذیرو نیکوست اینکه دروغهایمان شکل مان را دگرگون نمی کنند چون در اینصورت حتی یک لحظه همدیگر را به یاد نمی آوردیم خدای رحیم ! تو را به خاطر این همه مهربانی ات سپاس       فدریکو گارسیا لورکا ...

من آن اندوه سرشارم که روزی شعله زد آهم و لرزید آسمان از ناله های گاه و بیگاهم مرا در آتش عشقت چنان پروانه سوزاندی ولی صد سال دیگر هم " من از یادت نمی کاهم " اگر قصد سفر داری نمی گویم نرو اما ... جهان را بی نگاه تو نمی خواهم نمی خواهم تو می دانی که چشمانت تمام هستی من بود گرفتی هستیم را پس نگو از رنجت آگاهم  تویی آماده رفتن و من تنهاتر از هر شب برو ای مهربان اما ... " تو را من چشم در راهم " ...

... وچه تنهايم من, مرده اي در حركت, دست و پا ميزنم از فرط گناه و گناهم اينست كه به دستان كرخ گشته زسرماي جفا دست محبت دادم و چه بيمارم من! اثر زخم ز خوناب نگاهم پيداست... دلم از گريه پرست و قلبم از درد سياه.. نفسم ميجهد از سينه برون... چه كسي در شريان غم من مينگرد, ميگريد! هيچكس دل به تمناي غريبانه من ساز نكرد... هيچكس دست محبت به من خار نداد... هيچكس همدم شبهاي عطشناك من زار نشد... قلب سردم به شرار لب تو پر شور است و به دستان كرخ گشته ي من دست تو گرمي و احساس و صفا ميبخشد و گرم نيست مرادي زغم و همهمه و تاريكي و اگرم چون تو كسي يار شودبادل خسته ي من بهت شب را نفس باك من و گرمي آغوش تو حيران ميسازد.... خیلی سخته که بنویسی و بنویسی بعد به ...

گريستن را چون تمنايي ناممكن آموخته ام... و من آن پرنده ترد و نازك بالم.... تاكي مجال پريدن درآسمان فلزي رادارم؟ گويا تارك دنيا شده ام و بهترين نماد دلتنگي ام, باران! تمام تلاش خودرا باسكوتي مات وغمكين عقيم گذاشته ام و من, همه چيز داشتم و اكنون.... هيچ ندارم!!! برگشته ام به زندگي عادي ام... رسيدگي به تنهايي هام! سكوت, اشك و تنهايي و غربت و تيرگي, همه وهمه ,حنجره ام را خصمانه ميفشارد... آه تلخي دربغضم و درد عجيبي در اعماق وجودم! وجود سراسر از احساسم, غير ازاين درد سنگين, وجود گرم و روشني را در اعماق قلبم احساس ميكنم; وجودي كه نوراست در روشنايي... خدا! آه, آري تنها اوست گرمي وجود و به واسطه ي اوست كه به زندگي اميدوارم و اوست كه همه ي دردهايم را...